Αν φοβάμαι το θάνατο;
Οι μόνες φορές που τον φοβάμαι είναι όταν μ΄αγγίζει η ομορφιά.
Κι από την άλλη μεριά όμως, όταν σ΄αγγίζει η ομορφιά, δεν σε απασχολεί ο θάνατος.
Ο ίδιος ο θάνατος δεν θεωρώ ότι αποτελεί εξαφάνιση αλλά μετατροπή του επιπέδου της ύπαρξης, μιάς ύπαρξης συναποτελούμενης από το Σώμα, την Ψυχή και το Νού-Πνεύμα, τα οποία αντιστοιχούν στη Γή, στη Σελήνη και τον Ηλιο (Πλούταρχος).
Μια πνοή ανέμου παίρνει το Πνεύμα-Νού και το οδηγεί στη Σελήνη, το οποίο αναπτυσσόμενο μέσα της, αποκτάει Ψυχή, εν συνεχεία αυτή η πνοή το κατεβάζει στη Γή όπου ενσαρκώνεται και κατά προέκταση ο άυλος κόσμος αποκτάει ύλη, Σώμα. Ετσι ξεκινάει η επίγεια ζωή του ανθρώπου, τρισυπόστατη όπως τρισυπόστατος είναι και ο κόσμος συναποτελούμενος από τον Ουρανό, τη Γή και τον Κάτω Κόσμο(Ησίοδος). Οπως τρισυπόστατη μας παρέδωσε την πορεία της ζωής και η Αίγυπτος, μια πορεία που μπορεί να συνοψισθεί στο διαλεκτικό σύστημα του Χέγκελ όπου : Ζωή = Θέσης, Θάνατος = Αντίθεσης, Απόλυτο Ον-Αιωνιότητα = Σύνθεσης.
Οι παλμοί αυτών των τριών οντοτήτων, είτε πρόκειται για τον Κόσμο είτε πρόκειται για τον Ανθρωπο, ως εικόνα και ο ίδιος του κόσμου, συναποτελούν το ρυθμό της ζωής.
Ο θάνατος εμφανίζεται ως η αντίστροφη πορεία, δηλαδή όχι αυτή της ενσάρκωσης αλλά της μετάβασης από το Σώμα στο Πνεύμα. Κατα τον Πλούταρχο, ο άνθρωπος γνωρίζει δύο θανάτους, ο πρώτος λαμβάνει χώρα πάνω στη γή όταν το σώμα χωρίζεται από το σύνολο ψυχή-πνεύμα και ξαναγίνεται χώμα και ο δεύτερος πραγματοποιείται στη σελήνη, όταν η ψυχή αποσπάται από το νού και απορροφάται μέσα στη σεληνιακή υπόσταση. Συνείδηση λοιπόν του θανάτου σημαίνει, εντέλει, συνείδηση της πνευματικής υπόστασης του ανθρώπου. Αρα ο θάνατος ισοδυναμεί με την επιστροφή στην αρχική πηγή, το Φώς, τον Ηλιο.
Ο επίγειος άνθρωπος μετατρέπεται εκ νέου σε αέρινη πνοή.
Οι αρχαίοι Ελληνες πίστευαν ότι οι νεκροί είναι ΑΕΡΑΣ.
Η ίδια αυτή η βιντεο-εγκατάσταση θα είναι τριμερής αποτελούμενη από τρείς βίντεο προβολές μεγάλων διαστάσεων. Δύο οι οποίες θα δημιουργούν ένα διάδρομο και θα σε οδηγούν σε ένα οβάλ δωμάτιο, το οποίο θα ορίζεται από την τρίτη προβολή, καθορίζοντας την πορεία από τον ορθογώνιο χώρο της υλικής δημιουργίας στον κύκλο της άυλης.
Am I afraid of death?
I’m afraid of death only when I’m touched by beauty.
On the other hand, when touched by beauty, no one cares about death.
I don’t feel that death itself means disappearance; rather transformation of the level of being – a being that could be composed by the Body, the Soul-Psyche and Spirit-Mind, references to the Earth, the Moon and the Sun (Plutarch).
A breath of wind leads the Spirit-Mind to the Moon, where it evolves and acquires Soul; the same breath of wind takes the Spirit back down to Earth, where it is incarnated. Ultimately the immaterial world acquires matter, Body. So the life of man on earth begins triune like the world that is made of the Sky, the Earth and the Underworld (Hesiodus). According to the Egyptian tradition too, the course of life is made of three hypostases; the same course can also be epitomized in Hengels’s dialectical system according to which: Life = Thesis, Death = Antithesis, Absolute Being – Eternity = Synthesis.
The pulses of these three beings from the rhythm of life, be it the World or be it the Man, as an image of the World.
According to Plutarch, Man experiences two deaths, the first one takes place on earth when the body separates from the whole soul-spirit, and turns into the earth and the second takes place on the moon, when the soul is separated from the spirit and infused in the hypostasis of the moon. So conscience of death means, ultimately, conscience of the spiritual being of man.
Death equals to the return to the original source, the Light, the Sun.
Earth Man is transformed back into a breath of air.
Ancient Greeks believed that the dead are Air.